1936-10-25 Cracovia - Śmigły Wilno 5:0

Trener: Karol Kossok

baraże o Ligę grupa finałowa , 5 kolejka Kraków, niedziela, 25 października 1936 Cracovia - Śmigły Wilno 5 : 0 (1:0)

Skład: W. Pawłowski Pająk Lasota Schmager Grünberg Żiżka A. Zieliński Chudzik Korbas Szeliga Zembaczyński Ustawienie: 2-3-5

Sędzia: Romanowski Widzów: 7 000 Bramki Szeliga (42') Pająk (53') Korbas (58') Korbas (59') Chudzik (90') 1:0 2:0 3:0 4:0 5:0

Skład: Czarski Chowaniec Moszczyński Puzyna Skowroński Hajdul Naczulski Tymosław Skrzypczak Pawłowski Drąg

Opis meczu

"Cracovia - Śmigły 5:0 (1:0)" -

Raz Dwa Trzy

Cracovia - Śmigły 5:0 (1:0)

Relacja z meczu w tygodniku Raz Dwa Trzy

Kraków, 26 października.

Spotkaniem tym dopełniła Cracovia formalności, mających udowodnić jej dojrzałość ligową. Bez przegrania jednego choćby spotkania w ciągu żmudnego pochodu mistrzowskiego całego roku, dobrnęli białoczerwoni do sytuacji, w której nawet matematyka sportowa nie może odebrać im promocji. Kwestja pierwszego, czy drugiego miejsca jest tylko drobiazgiem prestiżowym.

Cracovia zagrała znowu dobrze, okresami tak dobrze i ładnie, że porwała widownię, która zgromadziła się w rzadko obecnie trafiającej się ilości około 5.500 entuzjastów, żywo reagujących na grę i jej efekty. Dotkliwe przerzedzenie drużyny kontuzjami, czy chorobami pozbawiło ją nadal Dońca, Stępienia i ostatnio Malczyka,

nie zmieniło jednakże ducha jednostki,

konsekwentnie dążącej do swego celu.

Wysokie zwycięstwo nie wyraża możliwości, jakie w tem spotkaniu reprezentowała Cracovia. - Aczkolwiek bojowa gra, chwilami nawet zbyt ostra, wyskoki jednostek nie oddziaływały zachęcająco na poszczególnych graczy gospodarzy, wyższość Krakowian nad przeciwnikiem była zdecydowana pod każdym względem. Przez 15 minut w drugiej połowie zademonstrowali białoczerwoni grę na poziomie w stylu, który bierze publiczność, a równocześnie niszczy przeciwnika.

Śmigły wniósł do gry dużo zapału, woli nie dania się przeciwnikowi. Bronił się też twardo, za twardo czasem, jednakże nie rezygnował z atakowania. Był nawet okres, w którym strzelali Wilnianie częściej od Krakowian. Niestety w ich grze tkwi wiele niedojrzałości taktycznej, a ponieważ również w technice są jeszcze braki u niektórych graczy, poważniej Cracovii nie zagrażali często. W każdym jednak razie byli przeciwnikiem interesującym, walczącym do ostatka.

Formacją w całości na poziomie u gospodarzy była

trójka obronna.

Pawłowski nie miał dużo pracy, bo częściej nie trafiano w obszar między słupkami. Kilka ciekawszych i dobrych interwencji wskazywało, że czuje się pewnie. Lasota i Pająk napracowali się solidnie. Agresywność napastników Śmigłego nie pozwalała wypoczywać na laurach, tem bardziej, że w pomocy nie wszystko było w porządku. Tem bardziej zatem zasłużyli na dobrą ocenę.

Nieoczekiwanie

słabiej zagrała linja pomocy.

Grünberg słabo zastartował, a i potem mimo podciągnięcia się miał wiele słabych momentów, co najciekawsze - we współgraniu z atakiem. Również i Szmagier nie mógł zadowolić przez długi czas swą powolnością i małą ruchliwością. Żiżka zaćmił obu. Doskonały w opanowaniu piłki, nieposłusznej innym w tej linji, był inicjatorem najciekawszych zagrań. Żyłka strzelecka objawiała się też i to nie tylko rzutami wolnymi.

Ciekawie grał atak. Przesunięcia, wobec braku Stępienia i Malczyka dały kierownictwo ataku Korbasowi, który wcale udatnie funkcję tę spełniał. Brak go natomiast było pod bramką i to była jedyna szkoda przesunięcia go ze skrzydła, gdzie umie strzelać, jak mało innych. Na pomysły Korbasa szedł należycie Szeliga. Dwójka ta zespoliła się wyjątkowo dobrze, trochę może zbyt wiele sobie się poświęcając. Nie dostroił się do nich Chudzik, dziwnie ociężały, nie dokładny w podaniach. Dobrze sprawiały się oba skrzydła. Zembaczyński zawdzięczał dużo Szelidze. Zieliński musiał być bardziej samodzielny. Początkowe unikanie starć osłabiało efekt, a dopiero [po] przerwie zmienił się obraz jego gry.

Zaletą występu gości był ich zapał, walka z przeciwnikiem, który przecież już z góry musiał uchodzić za faworyta. Nie zmieniło się to nawet wtedy, gdy Cracovia prowadziła 4:0. Umiejętności mają różne braki, zrozumiałe wobec małego kontaktu z drużynami, od których można czegoś nauczyć się. Materjał ludzki jednak jest dobry.

O bramkarzu Czarskim wiele dobrego słyszano w Krakowie. Istotnie też zdradzał w niedzielę, że talent ma, bronił wiele. Błędów jednak też wiele popełnił. W obronie energicznym aż do przesady był lewo skrzydłowy Moszczyński, szybki i wcale dobry technicznie. Sąsiad nie przedstawiał już tej wartości.

W pomocy dobrym był środkowy Skowroński. Opanowanie piłki, celowe jej dyrygowanie odbijało wyraźnie od gry skrajnych nastawionych głównie na defenzywę, a tylko przypadek decydował o zagraniu naprzód.

Dodatnią indywidualnością w ataku był Pawłowski. W innem otoczeniu, przy innych partnerach, odegrał[b]y niewątpliwie dobrą rolę szczególnie, jako niebezpieczny strzelec. Nie miał dużej pociechy z Drąga na lewem skrzydle, który zbyt szybko pozbywał się piłki dalekiemi wykopami, które najczęściej kończyły się w aucie. Skrzypczak i Tymosław nie dorastali do gry Pawłowskiego, choć w wysiłku mu dorównali. Naczulski, mimo słabszej gry pomocnika Cracovii na tej stronie, nie wykazał niczego wartościowego.

Skład drużyn i przebieg gry.

Cracovia: Pawłowski, Lasota, Pająk, Żiżka, Grünberg, Szmagier, Zieliński, Chudzik, Korbas, Szeliga, Zembaczyński. - Śmigły: Czarski, Chowaniec, Moszczyński, Puzyna, Skowroński, Hajdul, Naczulski, Tymosław, Skrzypczak, Pawłowski, Drąg.

Strzał na bramkę Pawłowskiego zaraz w 1 min. gry i kilka dalszych minut gry na połowie Cracovii dziwi widownię. Gospodarze jednakże powoli opanowują pole i rozpoczynają ataki. Pierwszy kończy się chwyceniem piłki na linji, a obrót bramkarza do tyłu z nią, mógł być bramką przy bliżej się znajdującym sędzią. Jeszcze dwa razy Czarski gubił piłkę, na szczęście chwyta ponownie w ostatniej chwili.

Nacisk Cracovii spotyka się z ostrą grą obrony, w efekcie której sędzia dyktuje rzuty wolne, karze [!] przepraszać. Atak Śmigłego odpowiada wypadami i strzałami wysoko nad bramkę. W 33-ciej min. strzał Korbasa trafia w poprzeczkę. Następuje dłuższe obleganie bramki gości, broniących się rozpaczliwie, ale skutecznie. Dopiero w 42 min. dwójka Korbas-Szeliga bardzo ładnie przechodzi podaniami ku samej bramce Śmigłego, a strzał ostatniego kieruje piłkę do siatki.

Po przerwie Cracovia odrazu przejmuje inicjatywę. W 8 min. rzut wolny Pająka z odległości grzęźnie w siatce gości. Teraz przychodzi okres świetnej gry ataku, budującego doskonałe akcje krótkiemi, przyziemnemi podaniami. Jedną z nich kończy Korbas doskonałym ominięciem obrony i bramkarza, a potem strzałem do pustej bramki. Już w następnej minucie znowu Korbas podwyższa wynik do 4:0.

Niestety napastnicy Cracovii pod bramką tracą wysokie wartości gry w polu. Odbija się to potem na tyłach, którym atak Śmigłego poczyna znowu dawać zatrudnienie. Gdy znowu napastnicy Cracovii dojdą do pozycji strzałowych, sędzia myli się dwukrotnie i gwiżdże urojone spalone. Nie widzi natomiast, że Chudzik doszedł do piłki na pozycji spalonej w ostatniej minucie i pozwala mu strzelić piątą bramkę dla Cracovii.

Sędzia p. Romanowski.

J.K.
Źródło: Raz Dwa Trzy nr 43 z 27 października 1936

"Triumfalny powrót do Ligi
Śmigły nie może dotrzymać kroku Cracovii" -

Przegląd Sportowy

Triumfalny powrót do Ligi
Śmigły nie może dotrzymać kroku Cracovii

Bramki dla Cracovii strzelili: Korbas 2, Szeliga, Chudzik i Pająk po jednej. Sędzia p. Romanowski. Publiczności 7.000.

Cracovia: Pawłowski, Lasota, Pająk, Żiżka, Grünberg, Szmagler, Zieliński, Chudzik, Korbas, Szeliga, Zembaczyński.

Śmigły: Czarski, Chowaniec, Moszczyński, Kurzyan, Skowroński, Hajdul, Naczulski, Tymosław, Skrzypczak, Pawłowski, Drąg.

Meczu z drużyną wileńską oczekiwano w Krakowie ze szczególnym zainteresowaniem. Wyczuwano, że Cracovia zechce wygrać wysoko, aby zrewanżować się za wileńską wyprawę.

7 tys. ludzi przeżywało bezsprzecznie wiele emocji, gdyż mecz, jakkolwiek nie stojący na wyżynach, obfitował jednak w ciekawe momenty. Twardość i ambicja z jednej strony, wyższość techniczna i wola zwycięstwa z drugiej, złożyły się w sumie na to widowisko emocjonujące. Gospodarze wystąpili osłabieni bez Góry, Malczyka i Stępienia. Musieli więc zastosować możliwości do warunków i odpowiednio drużynę przestawić. W efekcie Korbas przeszedł ze skrzydła na środek, co odbiło się może na jednolitości całej piątki, której zabrakło kierownika, nadającego ton, ale przyniosło za to na środek gracza o zaletach indywidualnych, umiejącego je w decydujących momentach wykorzystać. W tych warunkach centrum myślowe ataku przesunęło się ku stronie lewej, gdzie technik Szeliga był pomysłodawcą, a reszta dostrajała się do niego.

Dobra gra pomocy, gdzie Szmagler nie ustępował swym kolegom oraz niezawodzące trio defenzywne – złożyło się w sumie na całość obrazu Cracovii, która zasłużenie wygrała mecz.

Gościom brak jest pierwiastka, który nadawałby ton grze. Nie mają we krwi przyziemnej szkoły wiedeńskiej, nie hołdują systemowi półdługich rzutów górnych. W sumie gra stoi pod znakiem indywidualnych wyczynów, których autorami są skrzydłowi, lub też Pawłowski. W tylnych formacjach pomoc myśli przeważnie o defenzywie, tylko środkowy Skowroński pamięta o konieczności posuwania się za atakiem. Boczni grawitują raczej ku własnej bramce. Obrona twarda i zdecydowanie skracająca.

Przebieg gry stoi początkowo pod znakiem szybkich ataków wilnian. Nie trwają one jednak długo, gdyż Cracovia przejmuje inicjatywę i zaczyna coraz silniej napierać. Po 35 min. sytuacja jest już wyklarowana. Białoczerwoni są panem sytuacji, a atak ich walczy z trio defenzywnem przeciwnika. Rozstrzygnięcie pada w 43 min., gdy Szeliga otrzymawszy od Korbasa piłkę, strzela w słupek, a piłka odbiwszy się, wpada do bramki. Po przerwie obraz gry wykazuje zdecydowaną przewagę miejscowych, którzy w równych odstępach zdobywają punkty. Wolny Pająka w 10 min., dwie akcje Korbasa w 12 i 13 min. podwyższają wynik do 4:0. Po tym padają jeszcze dwie bramki, nie uznaje ich jednak sędzia z powodu spalonego. Legalny jest dopiero punkt, uzyskany przez Chudzika, który w 44 min. ustala wynik dnia.

(rg)
Źródło: Przegląd Sportowy nr 91 (1237) z 26 października 1934 [1]

Mecze sezonu 1936

1936-02-23 Cracovia - ZSG Kraków 7:1   1936-03-01 Cracovia - Zwierzyniecki Kraków 6:4   1936-03-08 Cracovia - KS Roździeń 4:0   1936-03-15 Cracovia - 06 Katowice 4:0   1936-03-22 Cracovia - Garbarnia Kraków 2:0   1936-03-29 Cracovia - Fablok Chrzanów 4:0   1936-04-05 Cracovia - Krowodrza Kraków 7:2   1936-04-12 Cracovia - Budai Budapeszt 1:1   1936-04-13 Makkabi Kraków - Cracovia 0:0   1936-04-19 Legia Kraków - Cracovia 0:4   1936-04-26 Cracovia - Policyjny Katowice 9:2   1936-05-03 Olsza Kraków - Cracovia 1:3   1936-05-10 Korona Kraków - Cracovia 0:6   1936-05-17 Cracovia - Wisła II Kraków 3:0   1936-05-31 Cracovia - Zwierzyniecki Kraków 4:2   1936-06-04 Podgórze Kraków - Cracovia 1:2   1936-06-07 Cracovia - Nadwiślan Kraków 3:0   1936-06-11 Cracovia - Grzegórzecki Kraków 3:1   1936-06-18 Cracovia - Garbarnia II Kraków 4:1   1936-06-21 Cracovia - Wawel Kraków 8:0   1936-06-28 Cracovia - Unia Kraków 5:2   1936-06-29 Cracovia - Ruch Wielkie Hajduki 9:0   1936-07-05 Skawa Wadowice - Cracovia 2:4   1936-07-19 Pogoń Stryj - Cracovia 0:3   1936-07-26 Polonia Przemyśl - Cracovia 1:3   1936-08-05 Cracovia - Rapid Wiedeń 5:3   1936-08-09 Cracovia - RKS Hajduki 13:0   1936-08-15 Cracovia - Polonia Przemyśl 6:0   1936-08-23 Cracovia - Pogoń Stryj 11:0   1936-08-30 RKS Hajduki - Cracovia 0:0   1936-09-01 Cracovia - Wisła Kraków 2:0   1936-09-06 06 Katowice - Cracovia 2:4   1936-09-13 Cracovia - Team Klubów Ligii 3:5   1936-09-20 Śmigły Wilno - Cracovia 0:0   1936-09-27 Cracovia - AKS Chorzów 1:1   1936-10-11 Brygada Częstochowa - Cracovia 0:2   1936-10-18 AKS Chorzów - Cracovia 2:3   1936-10-25 Cracovia - Śmigły Wilno 5:0   1936-11-01 Cracovia - Brygada Częstochowa 4:1   1936-11-08 Wisła Kraków - Cracovia 3:2   1936-12-06 Cracovia - Garbarnia Kraków 7:6   1936-12-13 Cracovia - Tarnovia 4:0