Antoni Poznański

Antoni Poznański
Informacje ogólne
Imię i nazwisko	Antoni Poznański
Kraj	Polska
Urodzony	23 maja 1892, Berszeda, Galicja
Zmarły	3 czerwca 1921, Lwów
Pozycja	napastnik
Wzrost	176 cm
Waga	70 kg
Wychowanek	Różowi Kraków
Kariera w pierwszej drużynie Cracovii
Sezon	Rozgrywki - występy (gole)
1910 1911 1912 1913 1914 1915 1916 1917 1918 1919 1920 1921	tow - 18 (5) * tow - 23 (19) ** tow - 8 (2) *** MG - 2 (2), tow - 8 (2) **** MG - 3 (1), tow - 13 (4) b.d. - tow - 6 (1) tow - 29 (42) tow - 5 (4) KA - 4 (5) - * W 1910 brak składów i strzelców 2 meczów (8:0 i 10:0) ** W 1911 brak składów i strzelców 1 meczu (4:1) *** W 1912 brak składów i strzelców 2 meczów (2:5 i 0:0) **** W 1913 brak składów i strzelców 1 meczu (2:1)
↑ 1906-1919 oficjalne i towarzyskie, od 1920 tylko oficjalne mecze
Debiut	1910-04-04 Cracovia - Slavia Morawska Ostrawa 10:0
Ostatni mecz	1921-05-05 Cracovia - Jutrzenka Kraków 6:0
Kluby
Lata	Klub	Występy (gole)
1907 1908-09 1910-21 1912 1914 1916-17 1917-18 1919-21	Różowi Kraków Wisła Kraków Cracovia AZS Kraków ŁKS Łódź Legionowa Legia Korona Warszawa (w wojsku) Sparta Lwów
↑ liczba występów i goli w ekstraklasie i mistrzostwach kraju
j - jesień, w - wiosna

Mistrz Galicji 1913

Antoni Poznański Piłkarz.

Jako piłkarz Cracovii równocześnie występował w Sparcie Lwów. Grał także w drużynach Korony Warszawa, Mittweidaer BC i ŁKS Łódź. Był współzałożycielem Drużyny Legionowej, za kontynuatorkę, której uważa się dzisiejszą Legię Warszawa.

Antoni Poznański 1911 r.

Antoni Poznański 1918 r.

Gracze Cracovii grający w 1918 r. w warszawskiej Koronie (zdjęcie z 19 maja 1918 r.; od lewej: Mielech, Kałuża, Poznański, Węglowski; siedzi: Przeworski

Antoni Poznański

Grób Antoniego Poznańskiego na Cmentarzu Obrońców Lwowa

Urodził się w Krakowie. Wychowanek Wisły, już od 1907 grał jednak w Cracovii, doskonale wyszkolony technicznie, bardzo szybki, z niesamowitym instynktem strzeleckim. A jednak strzelił znacznie mniej bramek od Józefa Kałuży.
Złożyły się na to trzy sprawy. Po pierwsze: był obiektem polowań rywali — czterokrotnie łamano mu nogi. Po drugie: jako zawodowy wojskowy nie zawsze mógł występować meczach. Na dodatek zginął śmiercią, lotnika w najlepszym dla piłkarza wieku. Po trzecie - i chyba najważniejsze - w odróżnieniu od „ikony Pasów” zupełnie nie przykładał się do treningów. Żył pełnią życia, jakby przeczuwając, że będzie ono krótkie. Potrafił umówić się na przykład z jakąś panią wieczorem poprzedzającym mecz, a po upojnej nocy zaciągnąć ją na stadion i popisywać się przed nową znajomą sztuczkami technicznymi i golami. Niezwykle lubiany przez kolegów z drużyny. Ponoć dostał propozycję reprezentowania barw Austrii, ale propozycję odrzucił. Był patriotą.
W czasie I wojny światowej wstąpił do Legionów, a później zaciągnął się do wojska. Po wojnie został zawodowym wojskowym, zdobywając uprawnienia pilota. Mimo zakończnia działań nie został zdemobilizowany. Przez to nie mógł pomóc kolegom w zdobyciu tytułu mistrzowskiego w 1921, ani nie wystąpił w reprezentacji Polski. A o tym marzył i na to w pełni zasługiwał. Niestety, zginął tragicznie pod Lwowem.
Opracowane na podstawie książki: „Pany 1906-2016” Marek Pampuch

• dodatkowe informacje [1].

Pochowany na cmentarzu Obrońców Lwowa.

Śmierć

Członkowie Cracovii składają 12 czerwca 1921 r. wieniec na grobie ś.p. A. Poznańskiego

• Informacja o śmierci Antoniego Poznańskiego w tygodniku Nowości Ilustrowane - cz.1 i cz.2
• Pierwsza informacja o śmierci Antoniego Poznańskiego w Tygodniku Sportowym
• Druga informacja o śmierci Antoniego Poznańskiego w tygodniku Przegląd Sportowy
• Informacja o śmierci Antoniego Poznańskiego w poznańskim Dwutygodniku Sportowym
• Informacja o śmierci Antoniego Poznańskiego w Nowości Ilustrowane cz.1
• Informacja o śmierci Antoniego Poznańskiego w Nowości Ilustrowane cz.2
• Mecz dla uczczenia jego pamięci - 1921-06-25 Cracovia - Makkabi Kraków 4:0

Stanisław Mielech wspomina Antoniego Poznańskiego

Antek Poznański był średniego wzrostu, ale bardzo silnie zbudowany. Sam mi się chwalił, iż jako uczeń 4 klasy gimnazjalnej położył na łopatki Władysława Cyganewicza, późniejszego mistrza świata w zapaśnictwie. W początku swej kariery sportowej uprawiał lekką atletykę i stawał do zawodów w rzucie dyskiem, którym rzucał w granicach 30 – 31 m. Szybkobiegaczem nie był, lecz mimo to przeszedł do historii polskiego piłkarstwa jako jeden z przebojowców. Jak to było możliwe? Rozwiązanie tej zagadki znalazłem wiele lat później w wypowiedzi Horatio Cartera, sławnego łącznika reprezentacji Anglii w latach 1930 -1940 zamieszczone w „World Sports”:

Czysty sprint znaczy w grze w piłkę nożną mniej niż się przypuszcza. Zawodnik, który jest w ruchu w kierunku przewidywanego podania, wyprzedza swego przeciwnika nawet wtedy, gdy ten potrafi przebiec 100 m w 10,2 sek”

Otóż Poznański miał w najwyższym stopniu rozwinięte wyczucie momentu wybiegania na pozycję w idealnym tempie. Raz wysunąwszy się przez obrońcę o pół metra, nie dawał mu się już odepchnąć od piłki i każdy przebój kończył celnym strzałem. Kałuża pisał o nim:

"Wózek który podziwiano u Szeligowskiego i zdolności kombinacyjne Olejaka złączyły się w osobie Poznańskiego w stopniu jeszcze wyższym. Nieporównany solista był jednocześnie idealnym współpartnerem kombinacji. Jego niebywałe zmiany zmiel echem na skrzydle doprowadzały do rozpaczy przeciwników. On też był prawzorem ustawiania się środkowemu napastnikowi do wypuszczonej piłki (na „vory”), co przyniosło katastrofalne klęski drużynom wiedeńskim i budapesztańskim."

Poznański w młodości nie przykładał się do nauki. W gimnazjum nie przebrnął przez 4 klasę, później jakiś czas służył w marynarce, którą rzucił, aby zapisać się na politechnikę Mitweiden, gdzie przyjmowano studentów bez matury. Stamtąd po półtora roku wrócił na bruk krakowski, przywożąc z Mitweiden paczkę biletów wizytowych z napisem „A. Poznański, student inżynierii”. Te bilety grały wielką rolę w jego licznych przygodach miłosnych. Bardzo przystojny i zawsze elegancko ubrany wywierał na kobiety jakiś magiczny wpływ, niczym legendarny Casanova. O swoich miłosnych podbojach nigdy nie lubił mówić, a na nasze zapytania, jakie miał powodzenie u tej czy u innej dziewczyny, odpowiadał zawsze dowcipem: „prosiła, żeby nie mówić”.

Po wybuchu wojny światowej Antek "zadekował się" najpierw w wojskowej kolumnie samochodowej jako szofer, a następnie ukończył w Wiener Neustadt szkołę pilotów i walczył na froncie włoskim w charakterze Szwejka w powietrzu. Pysznie o swoich walkach opowiadał:

– „Jednego razu byłem na locie zwiadowczym, a tu nagle widzę, iż na horyzoncie wychodzą na mnie trzy włoskie samoloty…

– No i co zaatakowałeś je?

– Co takiego? Ja bym przed jednym uciekł, a cóż dopiero przed trzema”.

Ten austriacki łazik po powstaniu Państwa Polskiego przeistoczył się w bohatera lotnika, zdobył odznaczenie za waleczność i skończył wojnę w stopniu kapitana na stanowisku dowódcy dywizjonu lotniczego.

Poznański zaczął swą karierę piłkarską w Wiśle, później przeniósł się do Cracovii. Jako piłkarz był talentem samorodnym i oryginalnym. Gdy zaczynał swą karierę Kraków jeszcze nie widział dobrych drużyn zagranicznych. Poznański swe gierki wymyślał sam i dlatego jego wózki, „obieganie przeciwnika łukiem”, zmiany łącznika ze skrzydłem i przeboje wykonywane w idealnym tempie, były zaskoczeniem nawet dla rutynowanych zawodników zagranicznych. Było coś prawdy w legendzie, iż Poznański był w kadrze Austriackiego Związku Piłki Nożnej.

Poznański grał w I drużynie Cracovii 127 spotkań i strzelił w nich 96 bramek. Jego rekord strzelecki dotychczas niepobity, strzelenie pierwszo klasowej drużynie Simmering Sport Club 7 bramek na meczu rozegranym 26.X.1918.

Technikę strzału Poznański miał nierówną. Strzały wychodziły mu płasko, posiada dużą szybkość początkową i bez odbicia lub tylko z jednym odbiciem „szczurem” wpadały w przeciwległy róg bramki. Tajemnicą jego były te strzały proste, bez żadnego „fałszu” , a wielkiego talentu dowodziła ich celność; Antek z każdej pozycji trafiał w jeden punkt w bramce. Gdy wynik brzmiał 1:0 – to zwykle tę jedną bramkę. Trudno go było upilnować na meczu, by choć raz nie doszedł do strzału „ze swojej pozycji”, a gdy doszedł, efekt był zawsze jeden: piłka w siatce.

Czasem jednak Antek zawodził. Przyczyną tego był jego cygański tryb życia. Stał wówczas na boisku z olimpijskim spokojem i nie kwapił się do walki o trudniejsze piłki. Kałuża, który uzurpował sobie prawo do komenderowania wszystkimi, wobec Antka był powściągliwy, bo Poznański wcześniej od niego grał w I drużynie Cracovii. Próbował go jednak czasem strofować: – „Antek dlaczego się nie ruszasz, piłka szła do ciebie”? – Do mnie albo do Mielecha, no to nierozstrzygnięte”

Takimi dowcipami rozbrajał Kałużę i innych. Nikt się na niego nie mógł gniewać, zwłaszcza, że na ważnych zawodach i meczach grał zawsze bardzo ambitnie.

Podobnie jak Kałuża, Poznański nie opierał swego rekordu strzeleckiego na łatwych laurach egzekwowania rzutów karnych. Jego specjalnością były przeboje, chodzenie za „vorami” i silne, plasowane strzały z bocznych podań.

Maskotką Poznańskiego był kij hokejowy. Wychodził z nim stale na boisko i umieszczał w głębi bramki przeciwnika. Niektórzy przesądni bramkarze próbowali usuwać kij, ale wówczas interweniował. (….)

Sławny kij Poznańskiego został w końcu czyimś celnym strzałem złamany. Zmartwił się tym Antek uważając to za zły omen. Jakoż w krótkim czasie Hawling z czarnych złamał mu nogę. Poznański w ciągu swojej kariery trzykrotnie doznał złamania nogi (i to zawsze prawej), lecz go to nie odstręczało od podejmowania treningów zaraz po wyzdrowieniu.

Poznański w grze wykazywał dużą brawurę i nie uchylał się od ostrej walki na ciało (jeu en force). Raz na jakimś meczu z Herthą czy Törekvesem obrońca, olbrzymie drabisko, zaczął mnie faulować. Poskarżyłem się Antkowi. „taki mocny – powiedział – zaraz go uspokoję”. Za chwilę poszli obaj na siebie i zderzyli się. Obrońca pozostał na ziemi. Tylko ja wiedziałem, że zderzenie było rozmyślne, że to „nakładka” Antka była powodem zniesienia brutalnego obrońcy z boiska.

Poznański trenował dużo i chętnie, ale nie regularnie, jak mu tam w jego cygańskim życiu wypadło.

Poznański żył gorączkowo, nigdzie nie mógł zagrzać miejsca i ciągle szukał nowych wrażeń. Pono taki tryb życia prowadzą ludzie, którzy mają umrzeć młodo. Ten Casanova, Szwejk, Kmicic i przemiły „bałaguła” w jednej osobie, zmarł śmiercią lotnika. Podobno do ostatniego lotu wystartował po hucznym bankiecie, którym żegnano kolegę opuszczającego pułk.

Źródło: Stanisław Mielech Gole, Faule i Ofsaidy

O Poznańskim w Albumy Stulecie Małopolskiego Lotnictwa (inne mniej znane zdjęcia Poznańskiego w linku)

"Antoni Poznański *1892 +1921" -

Albumy Stulecie Małopolskiego Lotnictwa

Antoni Poznański *1892 +1921

Antoni Poznański urodził się 10 maja 1892 r. w Berszadzie koło Odessy. W pierwszych latach XX w. przeniósł się wraz z rodziną do Krakowa, gdzie w 1910 miał okazję obserwować pierwsze w Małopolsce wzloty samolotowe.

W 1914 r. porzucił studia inżynierskie i wstąpił do Legionów. We wrześniu 1916 w ramach realizacji idei tworzenia zalążków lotnictwa polskiego, trzech podoficerów Legionów - wśród nich plut. Antoni Poznański - zostało skierowanych na wyższy kurs pilotażu do Wiener Neustadt. Kolejne miesiące Poznański spędził jako instruktor pilotażu w Szeged na Węgrzech, a następnie został wysłany na front. W listopadzie 1918 r. zgłosił się do służby w Wojsku Polskim. Awansowany do stopnia podporucznika został przydzielony jako instruktor do Szkoły Pilotów w Krakowie. W styczniu 1919 r. na krakowskim lotnisku Rakowice rozpoczęto formowanie 9 Eskadry Wywiadowczej, która wkrótce weszła do walki w Małopolsce Wschodniej. Antoni Poznański, latając w jej składzie, odbył szereg lotów bojowych. Po awansie na kapitana, 1 września 1919 r. Antoni Poznański otrzymał przydział do stacjonującej we Lwowie 7 Eskadry Myśliwskiej im. Tadeusza Kościuszki - jednostki stworzonej przez ochotników-pilotów ze Stanów Zjednoczonych. W Eskadrze Kościuszkowskiej walczył już do końca wojny polsko-sowieckiej. W dniu 31 maja 1921 r. kpt. pil. Antoni Poznański rozbił się swoim samolotem podczas lądowania w gęstej mgle. W wyniku doznanych obrażeń zmarł w szpitalu 3 czerwca 1921 r. Został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie.

Antoni Poznański znany był jako jeden z najlepszych polskich piłkarzy. Już od 1910 r. grał w pierwszym składzie drużyny KS Cracovia, w której barwach wystąpił łącznie 127 razy, zdobywając w meczach międzynarodowych 49 bramek.

Źródło: Albumy Stulecie Małopolskiego Lotnictwa 15 lipca 2010 [2]

Galeria

• 

  1910-05-15+16 Cracovia - Vienna Cricket 2

• 

  1912-10-12 Cracovia - Eintracht Lipsk

• 

  1913-05-01 Cracovia

• 

  1913-05-01 Pogoń Lwów - Cracovia 4

• 

  1913-05-11+12 Cracovia - Hertha Wiedeń

• 

  1914-04-05 Cracovia - BBSV Bielsko

• 

  1914-04-12+13 Cracovia - Törekvés Budapeszt 2

• 

  1914-04-26 Cracovia - Czarni Lwów

• 

  1918-09-22 Cracovia - Wisła Kraków 2

• 

  Cracovia Kassai 1912 Cracovia

• 

  Cracovia w 1910 foto 1

• 

  Cracovia w 1910 foto 2

• 

  Cracovia w 1911 foto 2

• 

  Cracovia w 1911

• 

  Cracovia w 1912 foto 3

• 

  Cracovia w 1913 foto 2

• 

  Cracovia w 1913

• 

  Cracovia w 1914 foto 1

• 

  Cracovia w 1914 foto 2

• 

  Cracovia w 1917 foto 2

• 

  Cracovia w 1918 foto 2

• 

  Cracovia w 1918

• 

  Kałuża, grupowe

• 

  Sportblatt 1911 Cracovia

• 

  Sportblatt 1912-11-02 Cracovia

Inne

• Informacja o uznaniu Poznańskiego graczem reprezentatywnym w dzienniku Nowiny z 1911