Zbigniew Garnuszewski
| Zbigniew Garnuszewski | |||
|
| |||
| Informacje ogólne | |||
|---|---|---|---|
| Imię i nazwisko | Zbigniew Garnuszewski | ||
| Urodzony(a) | 22 marca 1917, Helsinki | ||
| Zmarły | 28 czerwca 1998, Warszawa | ||
Zbigniew Garnuszewski przed 2 wojną światową lekkoatleta Cracovii. Był mistrzem Polski(1939), rekordzista. Podczas II wojny światowej działał w ruchu oporu. Był prof AM w Szczecinie.
W 1981 r. została członkiem Rady Seniorów.
- Bibliografia: 80 lat Rady Seniorów KS "Cracovia" 1937-2017, autor Jerzy Łudzik.
Życiorys
AWF
W czasie studiów rozpoczęła się także jego kariera sportowa, chociaż sport uprawiał już w szkole średniej. W tym czasie zapisał się do sekcji lekkoatletycznej KS Cracovia i tam trenował głównie skok wzwyż oraz skok w dal. Szczyt jego osiągnięć sportowych przypadł na lata 1937 i 1938. W roku 1937 w skoku wzwyż uzyskał rezultat 1,90 m, który był najlepszym wynikiem w Polsce w tymże roku. Niestety podczas lekkoatletycznych mistrzostw Polski Zbigniew Garnuszewski nie powtórzył swego rezultatu osiągając tylko wysokość 1,82 m co dało mu 4 miejsce, ale taki sam wynik miał zwycięzca - Karol Hoffmann. W następnym sezonie w skoku wzwyż miał ósmy rezultat w Polsce - 1,805 m, natomiast w skoku w dal, z wynikiem 7,05 m był sklasyfikowany na 3 miejscu w Polsce. Obiecującą karierę lekkoatletyczną Zbigniewa Garnuszewskiego przerwała jednak II wojna światowa.
W okresie okupacji niemieckiej ukończył on studia medyczne w 1940 r. na Wydziale Lekarskim Tajnego Uniwersytetu Warszawskiego, a następnie w łatach 1940-1944 pracował jako asystent w szpitalu w miejscowości Opole Lubelskie, w pobliżu Puław.
W czasie okupacji w 1941 r. został żołnierzem ZWZ AK i działał w podziemnym ruchu oporu pod pseudonimem „Szczerba” w stopniu podporucznika, a później porucznika. Był przydzielony do służby sanitarnej na terenie Puław i organizował tam służbę sanitarną dla oddziałów leśnych działających w okolicznych lasach. Od lipca 1944 r. brał czynny udział w akcji „Burza” w ramach 72 pp oraz 25 pp AK. Szczególnie wyróżnił się podczas bitwy stoczonej w pobliżu miejscowości Gałki Gielniowskie, kiedy to z narażeniem życia, z płonącego szpitala polowego wyciągał rannych żołnierzy i tylko dzięki niemu udało się wszystkich rannych ewakuować w bezpieczne miejsce. Za ten bohaterski czyn, z upoważnienia dowódcy Armii Krajowej - gen. Leopolda Okulickiego, w styczniu 1945 r. został odznaczony krzyżem „Virtuti Militari” V klasy. Po zakończeniu walk został przydzielony do szpitala w Radomiu i tam pracował do chwili wkroczenia Armii Czerwonej.
Po wojnie, w latach 1946-1949 pracował jako adiunkt w Klinice Gruźliczej Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Wrocławskiego, następnie w latach 1950-1955 w Klinice Gruźliczej Akademii Medycznej w Warszawie, a w latach 1956-1968 w Klinice Chorób Płuc Akademii Medycznej w Szczecinie. W tym okresie rozwijała się też jego kariera naukowa. W roku 1947 uzyskał stopień doktora medycyny, w 1955 r. stopień docenta, a w 1961 r. tytuł profesora nadzwyczajnego.
Wiatach 1966-1968 Zbigniew Garnuszewski przebywał w Afryce Zachodniej w Republice Niger i tam pracował w Centralnym Szpitalu w stolicy tego kraju - Niamej. W 1971 r. wyjechał do Singapuru, Hong-Kongu i do Japonii, zapoznając się tam z tradycyjną medycyną orientalną, w tym z akupunkturą. Od tego czasu zaczął studiować i badać możliwości lecznicze przeciwbólowego nakłuwania. Ukończył też liczne kursy akupunktury, a w 1981 r. uzyskał chiński dyplom na Międzynarodowym Kursie Akupunktury Wyższego Stopnia w Nankinie. W roku 1978 uruchomił w Warszawie pierwszą w Polsce Państwową Poradnię Akupunktury i zorganizował pierwszy kurs dla lekarzy. Dzięki jego staraniom w 1988 r. w Warszawie powstało Stołeczne Centrum Akupunktury. Działał także w wielu towarzystwach medycznych krajowych i zagranicznych, w tym od 1984 r. był członkiem zarządu Światowej Federacji Akupunktury. Był też twórcą i wieloletnim prezesem Polskiego Towarzystwa Akupunktury (1987-1998).
Prof. Zbigniew Garnuszewski był autorem i współautorem ponad 130 prac z zakresu medycyny gruźlicy, pneumonologii, akupunktury i historii medycyny, w tym kilkunastu monografii. Zmarł w 28 VI 1998 r. w Warszawie i pochowano go na Cmentarzu Powązkowskim.
Posiadał wiele odznaczeń krajowych, w tym Złoty Krzyż Zasługi (1959), Krzyż Walecznych (1949), Krzyż Partyzancki (1965), a także zagranicznych takich jak Lordre du Meritegrade d’officier de la Republique du Nigier (1968). Ponadto w 1993 r. uhonorowano go medalem Kalos Kagathos.